Woensdag, 28 mei 2008

Vandaag verruilen we Funchal voor de noordkust. Een tocht door ruig maar vruchtbaar landschap. Met de nodige tussenstops, natuurlijk, om de mooiste ansicht-plaatjes te schieten. Én met de nodige hindernissen, want de bewegwijzering volgt een systeem waarvan wij de logica nog niet hebben kunnen achterhalen!

Voor tuinkabouters is dit eiland een droom die uitkomt. Het is bedolven onder bloemen en van ieder lapje ongebruikte grond is een mini-tuintje gemaakt. Bovendien staat bij heel veel planten aangegeven welke het is. De gouverneur van het eiland heet zelfs Jardim (= tuin). Een volk naar mijn hart!
Vanaf het eerste moment dat we het vliegveld verlaten wring ik me in allerhande bochten om maar geen plantje te missen. Als navigator blijk ik waardeloos, afgeleid als ik ben door de rijen agapanthus die ons als een erewacht vanuit de berm welkom heetten. Vanaf de rotsen druipt de oostindische kers naar beneden, een tapijt van goud en oranje. Alles wat wij in Nederland met veel zorg en liefde (en wisselend succes) in potten moeten opkweken, groeit hier gewoon in de berm! Planten die bij ons in heel verschillende jaargetijden bloeien, doen het hier tegelijkertijd. Ik ben in de hemel en heb niet eens gemerkt dat ik ben doodgegaan.......

Eerste tussenstop is bij de tuin van Palheiro. Gisteren vroeg mijn liefste nog wat ik dan wél een tuin vond, nadat ik hem vertelde dat ik niet onverdeeld gelukkig was met het paleispretpark in Monte. Nu kan ik volmondig zeggen: 'Nou, dit dus!' Borders vol bloeiende planten, vijvers vol waterlelies, gras dat met een scheermesje precies op maat is afgesneden. Het ruikt er heerlijk. Er is een theehuis, onder de bomen én met taartjes. Kijk, dat vind ik nou een tuin!

Onze weg slingert verder naar het noorden, langs groene bergen en terrassen vol aardappel- en bananenplanten. Bespikkeld met witte dorpjes met schattige kerkjes.
We stoppen in Santana, bekend om zijn ieniemienie, beschilderde en met riet bedakte kabouterhuisjes in driehoeksvorm. Je zou er zo één in je koffer willen stoppen!

Verder noordwaarts gaan we weer, op-neer en neer-op. We bereiken de kust voor we er erg in hebben. In niets lijkt deze oceaan op het zoete gekabbel van Funchal. Manshoge golven beuken op de steile kliffen en teisteren de rotsen die ervoor uitgestrooid lijken te zijn. Het gebulder is oorverdovend en alom tegenwoordig. En toch blijkt het een perfect wiegelied: we slapen er prima op!


Meer foto's:
http://s277.photobucket.com/albums/kk44/Waarbenjijnu/Madeira%202008/Madeira%202008%20-%20mei%2028/