Vanuit het dal komt vreemd geloei aangewaaid, een synthetisch geluid.
Pas als het vlakbij is, blijkt het uit zo'n ouderwetse omroepwagen te schallen.
Nieuwsgierig doe ik navraag bij de receptioniste. "U heeft geluk", zegt ze, "alle mensen die nu op Madeira vertoeven moeten hier blijven en een duurzame samenleving vormen".
"Maar waarom is dat ?", stamel ik verbouwereerd.
"De Eilandraad heeft voor onbepaalde tijd de rest van de wereld afgeschaft".
Ze verstrekt de mededeling alsof ze er haar hele leven al rekening mee gehouden heeft, alsof de rest van de wereld eigenlijk nooit bestond.

Het nieuws dringt nog niet goed tot ons door. Gek genoeg hebben we de afgelopen dagen gefantaseerd over het niet meer teruggaan.
Er is nog 48 uur gelegenheid om van de rest van de wereld afscheid te nemen en geld van je rekeningen te halen.
Voorlopig mogen "vreemdelingen" tegen gereduceerd tarief in hun hotel verblijven tot ze een eigen stukje Madeira hebben uitgezocht om te wonen en te leven.
Uitgerekend vandaag zijn we op dit prachtige landgoed bij Jardim da Serra "gestrand". We hebben vandaag sowieso veel moois gezien en hardop gedroomd van een huis in Arco da Calheta, aan de zuidwestkust.
Bloemen waar je kijkt, watervalletjes, geblaf en een haan met het laatste woord.
Daarboven ligt de hoogvlakte van Paúl da Serra, met alleen het geluid van vlinders. Wolkensluiers zweven over een tapijt van brem. De kleur van de oceaan wordt stiekem de kleur van de lucht.
"Heeft het zin om een boot te hebben, als de rest van de wereld straks is afgeschaft ?", vraag ik aan niemand in het bijzonder.
Om te vissen, natuurlijk, maar mag je verder dan het oog reikt of val je er dan af ?

Met de weelderige tuinen rond Funchal ligt de keuze van Anke voor de hand. Maar waarom de drukte opzoeken terwijl er hier tijd en ruimte genoeg is om zelf iets moois te scheppen.
Ik zou in de bossen kunnen gaan werken of wat dan ook, iedereen op heel Madeira is vanaf vandaag immers op elkaar aangewezen.
Hoe lang het duurt voor de brandstof opraakt, en of we later zonder auto kunnen als we ons stekkie gevonden hebben. Vele vragen doemen op.

Gelukkig bieden de mensen uit het naburige Estreito de Camara de Lobos alle steun. Ook voor hen leek de maatregel van de Eilandraad niet onverwachts te zijn afgekondigd.
Er zullen duidelijke instrukties en een duwtje in de goede richting gegeven worden om voortaan zelf voedsel te verbouwen.
Over de verre toekomst van de bevolking lijkt niemand zich druk te maken, hetgeen ons blijft verbazen.
Mischien weten ze wel ergens diep van binnen hoe lang de tijd onbepaald blijft.
Anke heeft me vaak laten zien dat hier veel meer verschillende planten tegelijk opgroeien en in bloei zijn, dan "thuis".
Als we aan het eind van deze ingrijpende dag, hand in hand met de in klederdracht gestoken dorpelingen, een volksdansje maken en in een grote kring naar de ondergaande zon draaien, voel ik me één van hen.
Dit bloemeneiland is een wereld op zich ...


Meer foto's:
http://s277.photobucket.com/albums/kk44/Waarbenjijnu/Madeira%202008/Madeira%202008%20-%20mei%2030/